Spawanie laserowe polega na stapianiu obszaru styku łączonych elementów ciepłem otrzymanym w wyniku doprowadzenia do tego obszaru skoncentrowanej wiązki światła koherentnego (mówimy, że dwa promienie są koherentne – spójne, jeśli mają tę samą długość fali (światło monochromatyczne), amplitudę, stałą w czasie różnicę faz oraz taką samą płaszczyznę polaryzacji, dzięki czemu w wyniku interferencji dają stałe obszary wzmocnienia i osłabienia w postaci prążków interferencyjnych), o bardzo dużej gęstości mocy.

Spawanie odbywać się może techniką z jeziorkiem spoiny, jak w klasycznym spawaniu łukowym lub techniką z pełnym przetopieniem złącza, w jednym przejściu lub wielowarstwowo, bez lub z materiałem dodatkowym. Bardzo duże gęstości mocy wiązki laserowej zapewniają, że energie liniowe spawania są na poziomie minimalnych energii wymaganych do stopienia złącza, a strefa wpływu ciepła i strefa stopienia są bardzo wąskie. Jednocześnie odkształcenie złączy jest tak małe, że spawane przedmioty mogą być wykonywane na gotowo, a po spawaniu nie jest wymagana dodatkowa obróbka mechaniczna.

Z uwagi na to, że spoina jest narażona na zanieczyszczenia i wymagane jest stosowanie gazów ochronnych, do spawania używane są zarówno lasery CO2 jak i lasery typu Fiber. Zasada procesu spawania polega na lokalnym podgrzaniu materiału poprzez skupienie promienia. Wskutek parowania otrzymuje się kapilarę, względnie oczko, którego średnica odpowiada 1,5 – 2 razy średnicy punktu skupienia. Zamknięciu się kapilary zapobiega ciśnienie oparów. Do spawania laserami najczęściej stosuje się gazy: Ar, N2, CO2 lub He, które wspomagają ten proces, dzięki nim można osiągnąć głębokość spoiny do 25 mm, służą one jednocześnie do ochrony wytopu przed skutkami utleniania.
Przygotowanie elementów spawanych jest bardzo istotnym warunkiem uzyskanie poprawnej spoiny. W przypadku spoin doczołowych, szczelina pomiędzy łączonymi elementami nie powinna przekraczać 0,1 mm i 0,3 mm – w przypadku spawania z drutem – (dla laserów na ciele stałym – fiber).