Zgrzewanie oporowe jest to proces łączenia punktowego lub doczołowego, elementów stalowych. Połączenie zgrzewane powstaje w wyniku przepływu prądu elektrycznego o dużym natężeniu i działania siły, która dociska zgrzewane elementy w miejscu przepływu prądu. Prąd przepływający przez zgrzewane elementy umieszczone pomiędzy miedzianymi elektrodami wytwarza ciepło w punkcie ich styku w wyniku rezystancji tych elementów. Ważne jest aby tak dobrać ilość ciepła, aby nastąpiło miejscowe nagrzanie materiału do temperatury zbliżonej do punktu topliwości. Bezpośrednio na styku blach dochodzi nawet do roztopienia metalu w wąskiej strefie. Rozgrzany metal zostaje wymieszany pod wpływem siły docisku działającej na elektrody, tworząc trwałe połączenie w postaci jądra zgrzeiny.
 |
Przekrój zgrzeiny.
Średnica elektrod ma bezpośredni wpływ na wielkość jądra zgrzeiny, dobierana jest ona zależnie od grubości blach i gatunku materiału.
Ilość ciepła wydzielana w zgrzeinie jest tym większa, im:
- większa jest rezystancja zgrzewanych elementów i rezystancja na styku tych elementów,
- większy jest prąd zgrzewania,
- dłuższy jest czas przepływu prądu.
Rezystancja zgrzewanych elementów R zależy od ich przewodności oraz od siły docisku działającej na nie w miejscu zgrzewania i jest sumą rezystancji materiału i rezystancji styków. Na sumę rezystancji styków składa się rezystancja styków pomiędzy elektrodami i zgrzewanymi elementami oraz pomiędzy samymi elementami. Na jakość uzyskiwanych zgrzein w sposób zdecydowany wpływają zmiany rezystancji zgrzewanych blach, powstające w wyniku zanieczyszczenia ich powierzchni. Parametry obwodu zgrzewania zależą od ilości ciepła niezbędnego do nagrzania elementów w miejscu zgrzewania do odpowiednio wysokiej temperatury, przy określonej sile docisku elektrod.
